To jest tylko fragment strony.
kliknij tu aby wyświetlić całą stronę

Ars Nova
ANATOMIA KOBYŁY

CD czasowo niedostępne

  1. Siwy Konik
  2. A na polu
  3. Gdzie ja jade
  4. Siedem koni
  5. Zaprzęgaj mi konie w sanki
  6. Moja matuś kup mi konia
  7. Z poniedziałku na śwanto
  8. Siwa kobylina
  9. Pojechał Jasieniek z konikami na noc
  10. Oj, i w polu jezioro
  11. Anatomia kobyły
    • Stajnia
    • Step
    • Kłus
  12. Kędy moje konie wrone
  13. A gdzie moje konie wrone
  14. Kąpała się Kasia w morzu
  15. Zaśpiewała po rosie
  16. Pod borem
  17. Siwy koń chodzi
  18. Jasio konie poi
  19. Taniec kobyły

ANATOMIA KOBYŁY
kurpiowskie i mazowieckie piosenki ludowe na dawnych instrumentach

Pieśni o koniach

   Tematem nagrania, do którego nawiązuje tytułowa melodia Anatomia kobyły, jest koń, zwierzę stale obecne w piosenkach ludowych. To wokół konia rozgrywa się ich akcja, koń często pojawia się na początku piosenki albo jest jedynym świadkiem wydarzeń, przyjacielem, czy powiernikiem, który czynnie uczestniczy w opisywanych przez anonimowych twórców wydarzeniach, próbując na przykład bronić nieświadomej zbliżającego się nieszczęścia dziewczyny:
         "koniki zarżały
         z stajni wyjść nie chciały,
         bo one o nieszczęściu
         Kasiuni wiedziały"

   Można by zapytać dlaczego instrumenty dawne? Z pewnością najprostsza odpowiedź to fakt, że na nich grają muzycy zespołu Ars Nova i właśnie to instrumentarium, a nie inne służy im do realizacji artystycznych wizji. Można jednak argumentować inaczej. Instrumenty dawne mają w porównaniu do współczesnych mniej wyeksploatowane brzmienie. Jeżeli więc szuka się oryginalnych, ciekawych efektów kolorystycznych, to raczej szybciej niż w "wygładzonych" instrumentach współczesnych znajdziemy je wśród fideli, puzonów barokowych i pomortów, o których to instrumentach, ich wyglądzie i brzmieniach ogólnie mniej wiadomo. Instrumentarium dawne ma często tak niepowtarzalne brzmienie, że wystarczy użyć jednej średniowiecznej fujarki albo violi da gamba, aby na przykład zmienić koloryt nagrania współczesnej wielkiej orkiestry symfonicznej. Toteż użycie w tym nagraniu takiego instrumentarium oraz głosów śpiewaków ludowych dało bardzo oryginalne efekty brzmieniowe - od dźwięków pełnych słodyczy do chropowatych i tajemniczych brzmień instrumentów dętych.

kierownik artystyczny - Jacek Urbaniak

Soliści:
Apolonia Nowak - śpiew ludowy
Paweł Majewski - śpiew ludowy

Ars Nova:
Małgorzata Feldgebel - fidel, skrzypce
Joanna Nogal - fidel
Marcin Zalewski - viola da gamba, gitara, krowie dzwonki, drewienka
Mirosław Feldgebel - harfa haczykowa
Wojciech Blecharz - flety proste, cornamuse alt
Jacek Urbaniak - flety proste, cornamuse dyszkant, pomort, krowie dzwonki, drewienka
Krzysztof Owczynik - flety proste, cornamuse tenor, fujarka, krowie dzwonki, śpiew
Piotr Wawreniuk - puzon
Robert Krajewski - puzon

Kompozycje i opracowania:
(na podstawie zbiorów Władysława Skierkowskiego Puszcza Kurpiowska w Pieśni, Oskara Kolberga Mazowsze)
Jacek Urbaniak (1-13)
Krzysztof Owczynik (14-21)

   Apolonia Nowak mieszkająca w znanej kurpiowskiej wsi Kadzidło koło Ostrołęki przejęła artystyczne zainteresowania od swojej matki i babki. JEst ona wycinankarką i przede wszystkim śpiewaczką obdarzoną potężnym białym głosem (używa techniki śpiewu na tzw. krzyku w rejestrze piersiowym). Jej wycinanki, kwiaty z bibuły i z piór, pisanki zdobią wiele muzeów i kolekcję papieską.
   Apolonia Nowak zaczęła śpiewać w 1960 roku w zespole "Kurpianka" w Kadzidle, z którym występowała w całej Europie. Otrzymała najwyższe nagrody dla twórców ludowych: Ministra Kultury, Złotą Basztę w Kazimierzu, Nagrodę im. Oskara Kolberga, nagrodę Polskiego Radia. Od 1992 r. współpracuje z zespołem Ars Nova, z którym nagrała płyty, nagrania archiwalne dla Polskiego Radia i filmy telewizyjne.

   Paweł Majewski mieszka we wsi kurpiowskiej Kadzidło koło Ostrołęki, gdzie prowadzi działalność gospodarczą. Zamiłowanie do muzyki kurpiowskiej przejął od swojej babki Majewskiej, od której sławny zbieracz pieśni ksiądz Władysław Skierkowski spisywał stare pieśni w roku 1925. Paweł Majewski śpiewa i gra na bębenku w tradycyjnej kapeli kurpiowskiej. Występuje w licznych imprezach kurpiowskich w kraju i zagranicą.