To jest tylko fragment strony.
kliknij tu aby wyświetlić całą stronę

Tenore e Cuncordu de Orosei
VOCHES DE SARDINNA II - MISERERE
Winter&Winter 1998

   Voches de Sardinna 2 - Cuncordu de Orosei

   Concordu de Orosei jest unikalne w całej Sardynii. Zaledwie siedem chórów kantorów wykonuje repertuar jedynie z przekazywanych ustnie kościelnych i świeckich pieśni polifonicznych na tzw. głosy tenorowe. Tutaj usłyszymy chór wykonujący pieśni de cescia (hymny).
   Orosei jest jedną z niewielu wiosek, w których został zachowany tak bogaty repertuar utworów polifonicznych. Utwory wykonywane są zwłaszcza podczas uroczystości Wielkiego Tygodnia, ale można je także usłyszeć na przykład na procesjach podczas specjalnych ceremoni religijnych.
   Grupa Cantores (kantorów) składa się zwykle z czterech głosów: najniższy su bassu, najwyższy sa mesuvoche, prowadzący sa voche i wreszcie sa contra pomiędzy su bassu i sa voche. Najczęściej używanym językiem jest Łacina.
   Gotzos, z drugiej strony, mają swój początek w Hiszpanii i są pieśniami wielbiącymi Świętych, a językiem w nich używanym jest dialekt Logudoresic. Pieśni te, podczas mszy wykonywane były zazwyczaj z towarzyszeniem organów i fisharmonii (ponieważ są to jedyne instrumenty oficjalnie uznawane przez Kościół). Podczas procesji, jednak były one wykonywane a cappella, a więc bez akompaniamentu.
   W latach czterdziestych, pieśni zaczęły być śpiewane również w języku włoskim. Pod koniec lat sześćdziesiątych, kiedy to - po zakończeniu II Soboru Watykańskiego - vernacular został wprowadzony do liturgii, przetrwał właściwie tylko język włoski. W tej sytuacji, pieśni straciły swoją funkcję, co - po śmierci starszych kantorów - doprowadziło do zubożenia tradycji ustnej. Przekaz pieśni przez Ordinarium Missae i Gotzos został przerwany. Przetrwanie i kontynuacje pieśni zawdzięczamy niektórym starszym kantorom, takim jak sa voche Antonio Maria Nanni, oraz braci zakonnych Antonio Dessena i Antonio Gusai, którzy podjęli wysiłek w celu zachowania pieśni.
   Pod koniec lat siedemdziesiątych udało im się przekonać niektórych młodych ludzi z Orosei, którzy byli zainteresowani kulturą swojej wsi, aby chcieli nauczyć się tradycyjnego repertuaru muzycznego. Członkowie Cuncordu są więc bezpośrednimi następcami tradycji, która nieprzerwanie trwa do dziś. Tradycja ta jest ściśle związana z historią zakonu - którego bracia byli zaangażowani w szereg działań dobroczynnych, charytatywnych i religijnych. Zakon, założony w Orosei między XVII a XVIII wiekiem, nadal jest aktywny, chociaż w znacznie ograniczonym zakresie.
   Pochodzenie pieśni może się wywodzić z kręgów inteligencji. Należy założyć, że te utwory zostały skomponowane przez ekspertów w dziedzinie języka muzycznego, lub przez muzyków, którzy wykorzystali instrumenty dozwolone w kościele, i którzy stworzyli polifoniczne kompozycje zapożyczone z hymnów i innych popularnych utworów.
   Tradycja pieśni zbudowana zgodnie z zasadami ustnego przekazu, została zachowana dzięki aktywnemu udziałowi Zakonu kantorów. Mimo środowiska, z którego pochodzą pieśni, błędem byłoby ograniczenie ich jedynie do wartości religijnych. Te pieśni mają swoje miejsce pośród najlepszych i najczyściej przekazanych ustnie polifonicznych form muzycznych na świecie. Są żywym przejawem kultury wyspy, wracającej do swoich korzeni. W dobie globalnej komunikacji za pośrednictwem nowoczesnych technologii, ci doświadczeni kantorzy przekazują uniwersalne przesłanie, które zaprasza wszystkich ludzi na świecie, do zachowana ich artystycznego i kulturalnego dziedzictwa.

Voches de Sardinna 2 - Cuncordu de Orosei

   The Concordu de Orosei is unique in the whole of Sardinia. With only seven cantors the choir performs the whole orally-transmitted repertoire of polyphonic ecclesiastical and secular songs in so-called tenor voices. In this work we hear the choir performing the cantos de cescia (hymns).
Orosei is one of the few villages where such a rich repertoire of polyphonic songs was preserved. The songs are performed especially during the solemn services of the Passion Week, but can also be heard at processions during special religious ceremonies or events.
   The group of Cantores (cantors) consists usually of four voices: the lowest voice is su bassu (the bass), the highest sa mesuvoche (the mezzo voice). The precentor takes the lead and finally sa contra (the contra voice) inserts itself between the bass and the precentor. The language which is mostly used is Latin.
   The Gotzos, on the other hand, have their origin in Spain and are songs of praise to the Saints. In them the Sardinian Logudoresic dialect is used. The hymns performed during the church service were usually accompanied by organ and harmonium, these being the only instruments officially admitted by the church. During processions, however, they were performed a-cappella, thus without instrumental accompaniment.
   In the forties, songs began to be sung in the Italian language as well. Towards the end of the sixties, when - after the conclusion of the Second Vatican Council - vernacular was introduced into the liturgy, Italian prevailed almost exclusively. With this, the songs lost their function and after the older cantors passed away it lead to an impoverishment of the oral tradition. The transmission - of the songs through the Ordinarium Missae, and of the Gotzos - was interrupted. For the survival and continuance of the songs we are indebted to some of the older cantors, such as the precentor Antonio Maria Nanni, and his friars Antonio Dessena and Antonio Gusai, whose efforts kept many songs alive.
   Towards the end of the seventies these three inspired some adolescents from Orosei, who were interested in the culture of their own village, to learn the traditional musical repertoire. The members of the Cuncordu are, therefore, the direct successors of a tradition which carried on uninterruptedly over the course of time. This tradition is closely connected with the history of the order - whose friars were motivated to join by a range of philanthropic, charitable and sectarian considerations. Founded in Orosei between the 17th and 18th century, the Order is still active, although with considerably reduced numbers.
   The origin of the songs can probably be found in educated circles. It must be assumed that these songs were composed by experts in the musical language, or by musicians who made use of the instruments allowed in church services, and who created polyphonic arrangements of melodies borrowed from hymns or other popular tunes.
   The song tradition, then, developed in the course of time according to the rules of oral transmission and was therefore kept alive through the active participation of the Order's cantors. In spite of the environment in which the songs originated, it would be wrong to restrict their value merely to the religious. These songs take their place amongst the world's finest and purest orally-transmitted, polyphonic musical forms. They are the vivacious expression of an island's culture, going back to its very roots. In an age of global communication through modern technology, these experienced cantors conjure a universal message which invites all people of the world to keep their artistic and cultural inheritance alive.

skład zespołu:
Salvatore Dessena - bassu
Martino Corimbi - cronta
Patrizio Mura - voche
Tore Mula - voche e mesuvoche
Piero Pala - voche e mesuvoche