To jest tylko fragment strony. |
Chór ANCZISCHATI
Chór Anczischati powstał w 1989 r., by przywrócić gruzińskiemu Kościołowi tradycyjny śpiew, wykorzeniany i niszczony. Mocne, żywe głosy, „beczące” i gardłowe, tworzą trójgłosową polifoniczną przestrzeń, symbolizującą Świętą Trójcę.
Członkowie Chóru, jako specjaliści w dziedzinie gruzińskich pieśni ludowych i kościelnych, są często zapraszani przez zagraniczne kręgi zainteresowane tą muzyką. Chór kościoła Anchiskhati posiada swój szczególny styl i jest znany jako kompetentny ekspert w dziedzinie interpretacji muzyki gruzińskiej, zarówno kościelnej jak i świeckiej.
BAGATOGOŁOSSIA CD czasowo niedostępne
Informacja zaczerpnięta ze strony festiwalu Pieśni Naszych Korzeni w Jarosławiu, gdzie Chór Anczischati występował w 2002 r.
Trudno znaleźć na świecie inny kraj, który by tak jak Gruzja, nieustannie żył wobec groźby całkowitego zniszczenia. Na przestrzeni wieków historycznego rozwoju, kraj ten musiał ciągle walczyć o swoją tożsamość.
Chociaż ta niewielka kraina często znajdowała się pod wpływami większych od niej sąsiadujących państw, jednak mimo wszelkich przeciwności, Gruzja była dostatecznie silna i żywotna, aby przechować niepowtarzalne cechy kultury, których przejawami są literatura, architektura i kościelna hymnografia będąca jej muzycznym dziedzictwem.
Dzisiaj, kiedy gruzińska muzyka narodowa uważana jest za wyjątkowe zjawisko, można postawić pytanie w jaki sposób owe cudowne utwory - pomniki kultury, zostały stworzone. Jakie czynniki zadecydowały o powstaniu tak dobrze dziś znanej gruzińskiej polifonii? W znalezieniu odpowiedzi na to pytanie pomocne są studia nad gruzińską muzyką kościelną. W Tbilisi znajduje się bardzo stara świątynia, najstarsza w tym mieście. Kościół ten bierze swoją nazwę od ikony Naszego Pana nie-ręką-ludzką-uczynionej pochodzącej z jednej z najstarszych części Gruzji - Anchi. W roku 1988 podczas uroczystej liturgii poświęconej ponownemu otwarciu kościoła po stu latach, można było po raz pierwszy usłyszeć niemal całkowicie zapomniane gruzińskie hymny. Te właśnie hymny, zakazane podczas panowania rosyjskiego caratu i komunistycznego reżimu, zostały wykonane przez Chór, który do dzisiejszego dnia służy w kościele Anchiskhati. Chór ten podjął się zadania zbadania utworów, a przede wszystkim ich wykonania w naturalnej przestrzeni świątyni, nadającej im życie i prowadzącej do odnalezienia właściwego sposobu prac, poprzedzonego poważnymi przygotowaniami.
Tradycje gruzińskiej duchowości mają swój początek w pogańskim okresie przedchrześcijańskim. W IV wieku, gdy Gruzja przyjęła chrześcijaństwo, tradycje te były rozwijane głównie w kościołach i klasztorach, gdzie gruzińska myśl polifoniczna osiągnęła swój szczyt. Rozwój dotyczył przede wszystkim muzyki trzygłosowej i był uwarunkowany przez koncepcje filozoficzne i religijne.
Polifonia istniała w Gruzji jeszcze przed przyjęciem chrześcijaństwa, lecz w porównaniu z późniejszą muzyką, była prymitywna. Od zarania dziejów polifonia była narodową cechą charakteryzującą Gruzinów. Po przyjęciu chrześcijaństwa rozwinęła się nowa jej forma. Warto zauważyć, że polifonia gruzińska jest w swojej koncepcji i jakości różna od polifonii europejskiej i innych krajów.
W kościołach Gruzji wykonywany był śpiew trzygłosowy, podczas gdy w Europie, Grecji i innych krajach chrześcijańskich przeważała muzyka ściśle jednogłosowa. Dla Gruzinów polifoniczny sposób myślenia był naturalny i organiczny. Muzyka trzygłosowa, wyrażająca jedność, równość i nieskończoną miłość, zdaje się być szczególnie bliska gruzińskiej duszy. Tak więc związek polifonii z Trójcą świętą nie ogranicza się jedynie do ilości głosów. Ten związek jest wszechstronny i dużo głębszy. W hymnach, gdzie wzajemny stosunek głosów ma charakter monolityczny, a pionowa linia harmoniczna jest ściśle utrzymana, rozwój melodyczny poszczególnych głosów nie jest ograniczony. W ten sposób, na podobieństwo osób Trójcy świętej, wszystkie trzy głosy mają równe prawa.
Tylko tak rozumiana i traktowana polifonia gruzińska może znaleźć swoje miejsce w śpiewie kościelnym. Refleksja nad zagadnieniami teologicznymi i ich głębią tworzy wraz z formami śpiewu wyjątkową cechę gruzińskiej myśli polifonicznej. Chór Anchiskhati, od trzynastu lat nie szczędzący wysiłków aby przywrócić kościołowi tradycyjny śpiew, przyjął takie właśnie założenie swojej pracy. Dziś, gdy społeczeństwo Gruzji ma możliwość zaznajomienia się z tym niezwykłym dziedzictwem muzycznym, trudno sobie wyobrazić, że na początku XX wieku gruzińska tradycja śpiewu była na skraju zaniku. Gruzińskie hymny, zapisane za pomocą "nomosów" (nomos to łacińskie słowo oznaczające muzyczny znak) i skazane na wygnanie przez bezdusznych cenzorów Cerkwi Rosyjskiej, zostały niemal całkowicie wykorzenione.
Powołane zostały dwa komitety składające się ze znanych muzyków i duchownych posiadających muzyczne wykształcenie. W rezultacie ich prac zanotowano i uchroniono od zaginięcia tysiące hymnów. Jednak na skutek nieobecności znawców śpiewu rozumiejących dawny zapis (nomos), a z drugiej strony obfitości materiału muzycznego, członkowie komitetu byli zmuszeni zapisać gruzińskie utwory za pomocą europejskiego systemu pięcioliniowej notacji. W następstwie tego oryginalność hymnów znacznie się zmniejszyła. Chór Anchiskhati dokonał poprawek i opublikował skorygowane nieprawidłowości wynikające z przeniesienia muzyki na zapis europejski.
Jest rzeczą interesującą, że Chór Anchiskhati określa gregoriańską polifonię ludową, jako zjawisko związane z polifonią kościelną i wprost z niej wypływające. Takie założenie niewątpliwie wpływa na styl wykonywania pieśni świeckich. Niestety w dzisiejszej praktyce wykonawczej istnieją pewne trendy, które zniekształcają ich pierwotną oryginalność i zaciemniają muzyczną treść. Głębia i wielkość muzyki gruzińskiej nie musi posiłkować się próżnym i zewnętrznym polorem. Chór Anchiskhati Choir, który w swoim repertuarze posiada bardzo dużo pieśni ludowych, pracuje na rzecz odnowienia tej tradycji i autentyczności wykonania. W opinii członków Chóru nie można oddzielać pieśni gruzińskich od ich chrześcijańskich treści i znaczeń. Wiele z utworów wykonywanych przez zespół zostało zebranych przez jego członków podczas ekspedycji do różnych regionów Gruzji.
Chór składa się z dwóch etnomuzykologów, czterech kompozytorów, pianisty, matematyka i teologa. Szef zespołu, Malkhaz Erkvanidze i jeden z członków, David Shugliashvili, to folkloryści i członkowie Związku Kompozytorów Gruzińskich, a także nauczyciele w konserwatorium w Tbilisi. Inni chórzyści uczą śpiewu w różnych instytucjach edukacyjnych. Podczas trzynastu lat swojej działalności chór był wielokrotnie zapraszany do różnych krajów. W roku 1994 zespół brał udział w noworocznej liturgii sprawowanej w Katedrze Ateńskiej. W 1995 nagrał materiał dla wytwórni Sony Classica, w 1996 Radio Austriackie nagrało ich koncert w Ruprechts-Kirche. W lutym 1999 chór Anchiskhati został zaproszony do Moskwy, gdzie brał udział w otwarciu Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Prawosławnej. W listopadzie 1999 wystąpił podczas Dni Kultury Gruzińskiej w Hamburgu.
Członkowie Chóru, jako specjaliści w dziedzinie gruzińskich pieśni ludowych i kościelnych, są często zapraszani przez zagraniczne kręgi zainteresowane tą muzyką. Chór kościoła Anchiskhati posiada swój szczególny styl i jest znany jako kompetentny ekspert w dziedzinie interpretacji muzyki gruzińskiej, zarówno kościelnej jak i świeckiej. Zespół nagrał szereg płyt z różnymi programami, a także przygotował do publikacji wiele utworów. Członkowie chóru uważają, że wszystko to stanowi jedynie minimum ich możliwości, a ich wiek (przeciętnie 37 lat) to sprzyjająca okoliczność do osiągnięcia ważnych celów oraz spełnienia wielu interesujących planów i realizacji projektów, które są potrzebne gruzińskiej muzyce.