To jest tylko fragment strony.
kliknij tu aby wyświetlić całą stronę

10. Warszawski Festiwal Skrzyżowanie Kultur

   Warszawski Festiwal Skrzyżowanie Kultur, zainicjowany przez władze Stolicy w 2005 roku, a organizowany od początku przez Stołeczną Estradę, to prezentacja najciekawszych zjawisk z zakresu muzyki i kultury świata, jedno z największych wydarzeń tego rodzaju w Polsce i w naszej części Europy. W ciągu dziewięciu lat istnienia Festiwal trwale zaistniał na kulturalnej mapie Warszawy, zbudował swój charakter i prestiż, a także stworzył własny, wierny krąg odbiorców. W jego ramach swoją twórczość zaprezentowało dotychczas ponad 190 artystów indywidualnych i grup z ponad 60 krajów.
   Głównym założeniem i misją Festiwalu jest otwieranie Warszawiaków i gości Stolicy na bogactwo kultur współczesnego świata. Festiwal chce być taki, jaka jest sama Warszawa i cały współczesny świat: coraz bardziej otwarty i wrażliwy na kulturową i artystyczną różnorodność, jeszcze ciekawszy innych i jeszcze ciekawszy dla innych. Nieustannie poszukujący i rozwijający się.
   Podróż w głąb najciekawszych regionów muzycznych zostanie wzbogacona o charakterystyczne dla festiwalu warsztaty muzyczne prowadzone przez światowej klasy mistrzów.

Archiwum:
8. Warszawski Festiwal Skrzyżowanie Kultur 23-29 września 2012 r. (fotorelacja)
9. Warszawski Festiwal Skrzyżowanie Kultur 25-29 września 2013 r.

LEGENDY I ODKRYCIA
SKRZYŻOWANIE KULTUR 2014
24-28 września, Warszawa

KONCERTY (namiot przed PKiN):

środa, 24 września
godz. 19:00
- Teta /Madagaskar/
- Hugh Masekela, z gościnnym udziałem Nomfusi /Republika Południowej Afryki/

czwartek, 25 września
godz. 19:00
- SOUNDS LIKE POLAND
Dzień panelowy i showcasy polskich zespołów:
Dagadana :: Mosaic :: Kapela Maliszów :: Chłopcy Kontra Basia ::
Sutari :: Hańba :: Studium Instrumentów Etnicznych
prezentujących polską scenę muzyki świata

piątek, 26 września
godz. 19:00
- SU:M /Korea Południowa/
- Mahmoud Ahmed /Etiopia/

sobota, 27 września
godz. 19:00
- Zé Luis /Republika Zielonego Przylądka/
- Barbatuques /Brazylia/

niedziela, 28 września
godz. 19:00
- Rastak /Iran/
- Mascarimiri /Włochy/

BILETY: 130 zł - karnet, 40 zł - bilet dzienny, SOUNDS LIKE POLAND - wstęp wolny

Środa, 24 września
Namiot Festiwalowy, przed PKiN
godz. 19:00

TETA (Madagaskar)

   Claude Teta to pochodzący z Madagaskaru niesamowicie utalentowany gitarzysta i piosenkarz. Jego muzyka to nie tylko wpadające w ucho melodyjne rytmy, ale również wirtuozeria gry, od której nie sposób oderwać wzroku.
   Urodził się w 1967 roku w wiosce Ampanihy, na południu Madagaskaru, wśród plemienia Mahafaly (Szczęśliwi Ludzie). Tsapiky, tradycyjna muzyka Głębokiego Południa Madagaskaru, zawsze była częścią życia Tety i jego rodziny. Niesie w sobie rytm, wartości i tradycje plemienia Mahafaly. To wśród niej wyrastał młody Teta i do tej pory ma ona ogromny wpływ na jego twórczość.
   Na gitarze gra od wczesnego dzieciństwa. Jego talent zyskał mu przezwisko gitarzysty o zręcznych palcach - Teta rzeczywiście mógłby obdzielić swym kunsztem co najmniej trzech innych wykonawców. Doskonale wpasowuje się w nurt tsapiky, bo muzyka ta to przede wszystkim porywające, szybkie rytmy, dynamizm i energia.
   Teta grywał w różnych zespołach od późnych lat 80., a w 2007 roku rozpoczął karierę solową, rozwijając własny styl gry na gitarze i pisząc piosenki z głębokim przesłaniem. Artysta poszerzał swoje muzyczne pole działania, grając z innymi muzykami, między innymi z D'Garym, z którym łączy go bardzo charakterystyczna technika gry na gitarze. Dużo koncertował też w stolicy Madagaskaru Antananarywie, łącząc siły z pianistą jazzowym Silo. Występował w Holandii, Niemczech, Francji, Norwegii i Danii. Wziął też udział w festiwalach Metisse d'Angoulême Festival i Africolor we Francji, a także - w 2013 roku - został laureatem konkursu Odkrycia, organizowanego przez francuskie radio RFI.
   Mieszkając na Madagaskarze, Teta koncertuje również w miastach i wsiach swojej ojczyzny, gdzie nadal prowadzi tradycyjne ceremonie. Chociaż lubi eksperymentować z jazzem i bluesem, pozostał wierny korzeniom i muzyce tsapiky, a swoje teksty pisze zachowując styl plemiennych gawędziarzy, wprowadzając do nich własne idee i poruszając ważne problemy mieszkańców wyspy.
   Na Festiwalu Teta wystąpi w duecie z Kira, utalentowanym wokalistą z Madagaskaru.



HUGH MASEKELA (Republika Południowej Afryki)

   Wirtuoz trąbki i skrzydłówki z RPA, uważany za jednego z najwybitniejszych współczesnych trębaczy. Masekela jest międzynarodową gwiazdą sceny jazzowej i popowej. 75-letni muzyk wydał dotychczas 40 albumów, koncertował m.in. ze Steviem Wonderem, U2, Waynem Shorterem i Paulem Simonem. Grał w najbardziej prestiżowych salach świata, jak Carnegie Hall czy Lincoln Center. Współtworzył przełomowe zespoły afrykańskie, m.in. z żoną Miriam Makebą (1932-2008) - słynną wokalistką i działaczką społeczną, znaną jako Mama Afrika. Masekela jest autorem hymnu walki z apartheidem Bring Him Back Home (Nelson Mandela). Jako ikona muzyki południowoafrykańskiej w 2010 roku otworzył uroczyście Mundial w RPA.
   Jego przygoda z muzyką rozpoczęła się już w wieku 9 lat, gdy w szkole misyjnej zaczął grać na fortepianie. Jako nastolatek, pod wpływem filmu Młody człowiek z trąbką (1950) zafascynował się bez reszty postacią Bixa Beiderbecke’a i zapragnął również zostać wielkim trębaczem. Jak głosi anegdota, Louis Armstrong wzruszony historią utalentowanego chłopca z górniczego miasteczka Witbank, ćwiczącego na zdezelowanej trąbce, wysłał mu dobrej jakości instrument.
   Masekela spędził życie pomiędzy Afryką i USA. W latach 60., nasilający się apartheid zmusił go do wyjazdu do Stanów Zjednoczonych. Na politycznej emigracji spędził ostatecznie 30 lat. Tam też, przy wsparciu wybitnych amerykańskich muzyków jak Dizzy Gillespie i Harry Belafonte, Hugh Masekela otrzymał prestiżowe stypendium jazzowe w Manhattan School of Music. Jego bogata twórczość, od jazzu przez afrykańskie tradycyjne brzmienia, po protest songi, zafascynowała amerykańską publiczność, a wiele z jego przebojowych nagrań trafiały na szczyt listy Billboardu.
   Hugh Masekela od lat konsekwentnie przesuwa granice muzycznych podziałów, walcząc o renomę twórczości afrykańskiej, emancypację rdzennych mieszkańców RPA. Buduje unikalny styl, podziwiany na równi przez entuzjastów jazzu, prestiżowe gremia i masową publiczność.
   Na festiwalu Hugh Masekela wystąpi z Nomfusi, żywiołową wokalistką z RPA.

TETA (Madagaskar),
fot. Flavy Jeannin

Hugh Masekela (RPA),
fot. Mark Shoul

Nomfusi (RPA),
fot. Jon Cottam

Czwartek, 25 września
Muzeum Historii Żydów Polskich,
ul. Anielewicza 6, sala Audytorium

KONFERENCJA

godz. 11:00 - Jak uczynić muzykę etniczną częścią kultury popularnej?
Panel prowadzi Malcolm Haynes (Glastonbury, Wielka Brytania)

godz. 12:30 - Muzyka świata w tradycyjnych i nowych mediach.
Panel prowadzi Lopa Kothari (BBC3, Wielka Brytania)



Namiot Festiwalowy, przed PKiN
godz. 19:00

KONCERTY - SOUNDS LIKE POLAND - wstęp wolny
- Dagadana
- Mosaic
- Kapela Maliszów
- Chłopcy Kontra Basia
- Sutari
- Hańba
- Studium Instrumentów Etnicznych

Podczas tego koncertu nastąpi uroczyste wręczenie WIRTU@LNYCH GĘŚLI - nagrody, którą zdobył zespół Chłopcy kontra Basia za swą debiutancką płytę "OJ TAK!".

Piątek, 26 września
Namiot Festiwalowy, przed PKiN
godz. 19:00

[SU:M] (Korea Południowa)

   Grupa 숨[su:m] została utworzona w 2007 roku przez dwie artystki grające koreańską muzykę tradycyjną.
   Cel, który sobie stawiają, jest ambitny: rozpocząć nową erę koreańskiej muzyki tradycyjnej, która, poprzez odnoszenie się w muzyce do uczuć i obserwacji nowoczesnego życia, rzuciłaby światło na współczesność. W jednym z wywiadów Jiha Park przyznaje: Lubię tradycyjną muzykę koreańską ale kiedy ją gram, czuję się trochę dziwnie, bo nie żyję w tamtych czasach, dawno temu. Żyję teraz, w XXI wieku, więc chcę tworzyć moją własną muzykę.
   W tym celu eksperymentują z melodią i rytmem, adaptują tradycyjne instrumenty do swoich potrzeb. Jiha Park gra na Piri - bambusowym oboju, na cymbałach Yanggeum oraz na imponującym Saenghwang, czyli ustnych organach piszczałkowych; z kolei Jungmin Seo posługuje się nietypową dwudziestopięciostrunową cytrą Gayageum.
   Ich twórczości nie ograniczają konkretne nuty, a muzyczne frazy dostosowują do swoich możliwości oddechowych. Oddech, tłumaczenie słowa [su:m] (wymawianego jako "suum"), to dla grupy słowo-klucz, środek do tworzenia muzyki. Czasem delikatne westchnienie, innym razem sapnięcie, jeszcze innym ciche wstrzymanie oddechu. Cnotą muzyki jest w ich rozumieniu jej umiar. Nie próbują nadmiernie wypełnić swojego grania, ograniczają ilość instrumentów i osób w zespole, same w całości komponują i wykonują swoje utwory. Podkreśla to kunszt ich muzycznego warsztatu i sprawia, że ich muzyka jest czysta i wyrafinowana.
   Zespół został bardzo entuzjastycznie przyjęty na festiwalu WOMEX 2013 w Cardiff.



MAHMOUD AHMED (Etiopia)

   Jeden z najważniejszych głosów złotej ery muzyki etiopskiej w latach '60 i '70 i najbardziej znany i ceniony piosenkarz współczesnej Etiopii.
   Król abisyńskiego soulu zaczął śpiewać już jako dziecko w tętniącej życiem targowej dzielnicy Addis Abeby, Mercato. Choć zmuszony był zmagać się z trudami codzienności i od najmłodszych lat pracował jako czyścibut, Mahmoud nie pozostawał obojętny na twórczość legendarnych, lokalnych artystów. Musiało jednak minąć sporo czasu nim mógł porzucić pracę czysto zarobkową i w pełni oddać się artystycznemu powołaniu. W końcu, w latach 60. dostał się do Zespołu Cesarskiej Gwardii Przybocznej i jako wokalista występował z tym składem przez kolejne 11 lat.
   Na początku lat '70 artysta zaczął również współpracować z innymi zespołami a także nagrał swój pierwszy singiel w wytwórni Amha Records. Stopniowo zyskiwał sobie status jednej z najjaśniejszych gwiazd etiopskiego groove'u i abisyńskiego soulu, stając w jednym rzędzie z takimi artystami jak Alemayehu Eshete, Getachew Kassa, Hirut Bekele, Bezunesh Bekele, Girma Beyene, Ayalew Mesfin.
   W latach 1980–1981, wraz z zespołem Wallias Band, Mahmoud odbył trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych, podbijając serca coraz liczniejszej etiopskiej diaspory. Wdarł się przebojem na międzynarodową scenę muzyczną, kiedy w 1986 roku belgijska wytwórnia Crammed Discs wydała płytę z jego wybranymi piosenkami z lat 1975 i 1978, zatytułowaną Erè Mèla Mèla. Było to wówczas pierwsze, wydane w Europie nagranie współczesnej muzyki etiopskiej i zaowocowało błyskawicznym pojawieniem się tejże muzyki na tworzącej się właśnie scenie world music. W 1999 roku Anais Prosaic, zagorzała promotorka muzyki Mahmouda, opisywała krążek jako melancholijny blues, przeszywająco minimalistyczna atmosfera country, dźwięczny, taneczny urban jazz, rozdzierający serce, będący jakby poza tonacją śpiew croonersów: bogata i poruszająca mieszanka brzmień, w której znajdziemy też elementy afro-beatu, latino-swingu i wschodniej arabeski. Utwory Mahmouda pojawiły się również w wydanej w Paryżu prestiżowej kolekcji muzyki etiopskiej Ethiopiques.

[SU:M] (Korea Południowa)

Mahmoud Ahmed (Etiopia)

Sobota, 27 września
Namiot Festiwalowy, przed PKiN
godz. 19:00

ZÉ LUÍS (Republika Zielonego Przylądka)

   Zé Luís to niedawno odkryty skarb Wysp Zielonego Przylądka. Choć niezwykle popularny w ojczyźnie, serca zagranicznej publiczności podbija dopiero od paru lat. Ten sześćdziesięcioletni artysta swoim ciepłym, melancholijnym głosem kreuje na scenie prawdziwą magię.
   Urodził się jako José Luís w miejscowości Praia w 1953 roku. Podobnie jak jego rodaczka Cesária Évora, najbardziej komfortowo czuje się w mornie, jednym z najbardziej charakterystycznych gatunków muzycznych Republiki Zielonego Przylądka. Dla tego artysty jest to najdoskonalszy sposób romantycznej ekspresji Wysp; łączy w sobie smutek, melancholię i zmysłowość, jest zakorzeniona w duszy i tożsamości jego krajan.
   Po powrocie do ojczyzny po długiej emigracji w 1969 roku, José Luís w sposób naturalny odnalazł się w muzycznym światku stolicy, przyjmując pseudonim Zé Luis. Jego śpiew stał się rozpoznawalny i powszechnie lubiany. Zapraszano go do udziału w serenadach, zabawach, konkursach muzycznych i imprezach kulturalnych, a on zachwycał publiczność swoim melodyjnym, czarującym talentem wokalnym i nieograniczonym repertuarem, interpretując utwory największych współczesnych kompozytorów, jak i zapomniane pieśni, które z radością przywracał do życia. Przy tym wszystkim prowadził proste życie, pracując jako cieśla.
   Muzyka zawsze była jego wielką pasją, odgrywała istotną rolę w jego życiu, ale wykonywał ją jedynie dla własnej przyjemności. Śpiewał amatorsko, z fantazją, jak gdyby było to jedynie jego hobby. Jednak dziś, w wieku, w jakim wielu rozważa przejście na artystyczną emeryturę, Zé Luís postanowił podzielić się sztuką, którą dotąd zachowywał jedynie dla niewielkiej społeczności swojego rodzinnego miasta, z całym światem. Moc, jaka tkwi w jego głosie, zasługuje na to, by usłyszała ją więcej niż garstka osób, jaka do tej pory stanowiła jego publiczność.
   Pierwszy album Zé Luísa, Serenata, ukazał się w lutym 2013 nakładem Lusafrica Records.



BARBATUQUES (Brazylia)

   Grupa, założona przez Fernando Barbę w 1996 roku, której instrumenty stanowią ich własne ciała, to ewenement na skalę światową. Ich występy to wynik zainteresowań, pasji i wieloletnich badań założyciela zespołu nad zjawiskiem perkusji ciała. Dokonania Barbatuques można usłyszeć na ścieżce dźwiękowej najnowszej animowanej produkcji filmowej RIO 2. W roku 2013 ich twórczość stała się rozpoznawalna również w Polsce za sprawą utworu Baiana wykorzystanego w reklamie telewizyjnej firmy Netia.
   Od roku 1988 Fernando rozwijał ten rodzaj sztuki, początkowo dla czystej zabawy, a potem już w ramach badań naukowych. W 1991 roku, kiedy przyjęto go na kurs muzyki popularnej w ramach UNICAMPu, pogłębiał swoją wiedzę na temat rytmu pod okiem muzyka i profesora José Eduardo Gramani. Dwa lata później wspólnie z André Hosoi i Marcosem Azambują założył w São Paulo szkołę muzyczną Auê Núcleo de Ensino Musical. Od 1995 roku Fernando daje regularne lekcje perkusji ciała w Auê. Odkąd usłyszał o pracy muzyka i badacza muzyki ciała, Stênio Mendesa artyści rozpoczęli muzyczną i pedagogiczną wymianę, a Stênio stał się jego stałym współpracownikiem.
   W 2001 roku grupa wystąpiła podczas ceremonii wręczenia nagrody Itaú UNICEF w Credicard Hall, wraz z około dwustu dziećmi objętymi opieką różnych organizacji pozarządowych w São Paulo. Był to owoc warsztatów zorganizowanych przez Barbatuques wspólnie z tymi instytucjami. Pod koniec roku zespół wziął udział w koncercie Human Rights in Beggars' Banquet (Bankiet na rzecz Praw Człowieka dla Żebraków), zorganizowanym w Teatrze Miejsckim w São Paulo przy wsparciu ONZ.
   W roku 2003 na największych targach przemysłu muzycznego - MIDEM Barbatuques zostali okrzyknięci przez publiczność i media największym wydarzeniem przemysłu fonograficznego na świecie. Rok 2008 to ich debiut w Stanach Zjednoczonych, który nastąpił zaraz po fantastycznym lecie w Europie, gdzie brali udział w najważniejszych festiwalach, takich jak Paleo, Byblos, Nuits de Fourvières. Od tego czasu grupa nieustannie koncertuje na całym świecie, ucząc, zachwycając i zadziwiając coraz to nową publiczność.

   W ramach Festiwalu Skrzyżowanie Kultur członkowie zespołu poprowadzą warsztaty w kilku grupach.

Ze Luis (Republika Zielonego Przylądka),
fot. Joe Wuerfel

Barbatuques (Brazylia),
fot. Inal Coutinho

Niedziela, 29 września
Namiot Festiwalowy, przed PKiN
godz. 19:00

RASTAK (Iran)

   Kolektyw Rastak wykonujący współczesny irański folk, został powołany do życia jako eksperyment muzyczny w 1997 roku. Zespół dąży do zebrania, nagrania i interpretacji tradycyjnej irańskiej muzyki ludowej i przekazania jej dziedzictwa światowej publiczności. Na chwilę obecną kolektyw tworzy dwudziestu entuzjastycznych muzyków, absolwentów najlepszych irańskich uniwersytetów, w pełni oddanych pracy badawczej nad irańską muzyką ludową.
   Choć artyści chętnie angażują się w wiele projektów, współpracowali ze sławami muzyki irańskiej i współtworzyli uznane ścieżki dźwiękowe do filmów dokumentalnych, ich priorytetem jest jednak próba odtworzenia i zapoznaniu świata z głębokimi korzeniami i bogatą przeszłością kultury perskiej. Iran od dawna był kolebką wielu różnorodnych plemion, którym udało się zachować i pielęgnować swoje korzenie równolegle z bogatą kulturą ich pradawnej ojczyzny. Najlepszym przykładem tej różnorodności jest szeroka gama odmian muzyki ludowej, będąca właśnie centrum artystycznych zainteresowań grupy Rastak.
   Jednym z wydawnictw grupy, które najobszerniej i najlepiej oddaje ich cele, jest Minimalizm w perskiej muzyce ludowej – owoc długiej pracy badawczej w terenie. Warto też wspomnieć o albumie All My Homeland People z 2010 roku – fascynującym zbiorze ballad folkowych, jak również o płycie z 2013 roku zatytułowanej sornay-e Norooz, która prezentuje brzmienie wiosny w różnych miejscach Iranu. Choć grają koncerty na całym świecie, nieprzerwanie pozyskują nowe materiały i pracują w studio nad kolejnymi nagraniami.





MASCARIMIRI (Włochy)

   Żywiołowy, temperamentny zespół Mascarimirì pochodzi z malowniczego włoskiego regionu Apulia, gdzie przenikają się muzyczne nurty południowych Włoch. Projekt powstał dzięki inicjatywie dwóch braci pochodzenia romskiego, Claudio 'Cavallo' i Cosimo Giagnotti'ch. Mascarimirì to jeden z najbardziej znanych zespołów grających tradycyjną w regionie Apulia muzykę pizzica pizzica.
   Wywodzący się z Salneto w Apulii ludowy taniec pizzica salentina związany był początkowo z kultem boga Dionizosa. My znamy go przede wszystkim jako boga wina i rozpusty, ale w starożytności wierzono także, że może on wyleczyć np. z ukąszenia pająka. W rozgrzanej słońcem Apulii o ukąszenie tarantuli nie trudno – stąd wziął się rytualny taniec, pizzica tarantina, podczas którego muzycy grają, dopóki tańcząca jak opętana ofiara ukąszenia nie padnie wyczerpana, wyrzuciwszy z siebie truciznę.
   Ten żywiołowy taniec ma swoje odbicie w brzmieniu Mascarimirì. Twórczość grupy określana jest często jako Punk-Dub Tarantolato Salentino, połączenie tradycyjnej muzyki z eksperymentalnym brzmieniem i nowymi technikami. Muzyka Mascarimirì to podróż przez tradycję muzyczną włoskiego południa, to powrót do korzeni muzyki pizzica pizzica, przywracanie jej dawnego brzmienia ale i eksperymentowanie z nowym. Po opuszczeniu grupy przez Beppe Brancę, dołączył do niej młodziutki Alessio Amato, który do dziś jest jej motorem napędowym do miksowania elektronicznych brzmień.
   Prostota tamburreddhu - pochodzącego z Salento tamburynu, i innych ludowych instrumentów takich jak różnego rodzaju tamburyny i flety, przenika się tu z rockowym brzmieniem gitary elektrycznej i syntezatora. Mascarimirì eksperymentują, ale robią to świadomie i z rozmysłem: zanieczyszczonej światowymi wpływami muzyce południa przywracają harmonię i temperament.
   To powrót nie tylko do oryginalnych brzmień muzycznych, ale i językowych: ich teksty tworzone są w oryginalnym dialekcie regionu. Czujemy potrzebę wyrażania i komunikowania się poprzez nasz tradycyjny język – podkreśla Claudio 'Cavallo' Giagnotti. Dziś grupa z Muro Leccese ma na koncie sześć albumów studyjnych i napięty grafik koncertów, reprezentując najbardziej innowacyjne formacje nurtu Pizzica Pizzica z Salento. Współpracowali m.in. z takimi sławami jak Buena Vista Social Club czy Ludovico Einaudi.

Środa, 24 września
	Namiot Festiwalowy, przed PKiN godz. 19:00 TETA (Madagaskar) Claude Teta to pochodzący z Madagaskaru niesamowicie utalentowany gitarzysta i piosenkarz. Jego muzyka to nie tylko wpadające w ucho melodyjne rytmy, ale również wirtuozeria gry, od której nie sposób oderwać wzroku. Urodził się w 1967 roku w wiosce Ampanihy, na południu Madagaskaru, wśród plemienia Mahafaly (Szczęśliwi Ludzie). Tsapiky, tradycyjna muzyka Głębokiego Południa Madagaskaru, zawsze była częścią życia Tety i jego rodziny. Niesie w sobie rytm, wartości i tradycje plemienia Mahafaly. To wśród niej wyrastał młody Teta i do tej pory ma ona ogromny wpływ na jego twórczość. Na gitarze gra od wczesnego dzieciństwa. Jego talent zyskał mu przezwisko gitarzysty o zręcznych palcach - Teta rzeczywiście mógłby obdzielić swym kunsztem co najmniej trzech innych wykonawców. Doskonale wpasowuje się w nurt tsapiky, bo muzyka ta to przede wszystkim porywające, szybkie rytmy, dynamizm i energia. Teta grywał w różnych zespołach od późnych lat 80., a w 2007 roku rozpoczął karierę solową, rozwijając własny styl gry na gitarze i pisząc piosenki z głębokim przesłaniem. Artysta poszerzał swoje muzyczne pole działania, grając z innymi muzykami, między innymi z D'Garym, z którym łączy go bardzo charakterystyczna technika gry na gitarze. Dużo koncertował też w stolicy Madagaskaru Antananarywie, łącząc siły z pianistą jazzowym Silo. Występował w Holandii, Niemczech, Francji, Norwegii i Danii. Wziął też udział w festiwalach Metisse d'Angoulême Festival i Africolor we Francji, a także - w 2013 roku - został laureatem konkursu Odkrycia, organizowanego przez francuskie radio RFI. Mieszkając na Madagaskarze, Teta koncertuje również w miastach i wsiach swojej ojczyzny, gdzie nadal prowadzi tradycyjne ceremonie. Chociaż lubi eksperymentować z jazzem i bluesem, pozostał wierny korzeniom i muzyce tsapiky, a swoje teksty pisze zachowując styl plemiennych gawędziarzy, wprowadzając do nich własne idee i poruszając ważne problemy mieszkańców wyspy. Na Festiwalu Teta wystąpi w duecie z Kira, utalentowanym wokalistą z Madagaskaru. HUGH MASEKELA (Republika Południowej Afryki) Wirtuoz trąbki i skrzydłówki z RPA, uważany za jednego z najwybitniejszych współczesnych trębaczy. Masekela jest międzynarodową gwiazdą sceny jazzowej i popowej. 75-letni muzyk wydał dotychczas 40 albumów, koncertował m.in. ze Steviem Wonderem, U2, Waynem Shorterem i Paulem Simonem. Grał w najbardziej prestiżowych salach świata, jak Carnegie Hall czy Lincoln Center. Współtworzył przełomowe zespoły afrykańskie, m.in. z żoną Miriam Makebą (1932-2008) - słynną wokalistką i działaczką społeczną, znaną jako Mama Afrika. Masekela jest autorem hymnu walki z apartheidem Bring Him Back Home (Nelson Mandela). Jako ikona muzyki południowoafrykańskiej w 2010 roku otworzył uroczyście Mundial w RPA. Jego przygoda z muzyką rozpoczęła się już w wieku 9 lat, gdy w szkole misyjnej zaczął grać na fortepianie. Jako nastolatek, pod wpływem filmu Młody człowiek z trąbką (1950) zafascynował się bez reszty postacią Bixa Beiderbecke’a i zapragnął również zostać wielkim trębaczem. Jak głosi anegdota, Louis Armstrong wzruszony historią utalentowanego chłopca z górniczego miasteczka Witbank, ćwiczącego na zdezelowanej trąbce, wysłał mu dobrej jakości instrument. Masekela spędził życie pomiędzy Afryką i USA. W latach 60., nasilający się apartheid zmusił go do wyjazdu do Stanów Zjednoczonych. Na politycznej emigracji spędził ostatecznie 30 lat. Tam też, przy wsparciu wybitnych amerykańskich muzyków jak Dizzy Gillespie i Harry Belafonte, Hugh Masekela otrzymał prestiżowe stypendium jazzowe w Manhattan School of Music. Jego bogata twórczość, od jazzu przez afrykańskie tradycyjne brzmienia, po protest songi, zafascynowała amerykańską publiczność, a wiele z jego przebojowych nagrań trafiały na szczyt listy Billboardu. Hugh Masekela od lat konsekwentnie przesuwa granice muzycznych podziałów, walcząc o renomę twórczości afrykańskiej, emancypację rdzennych mieszkańców RPA. Buduje unikalny styl, podziwiany na równi przez entuzjastów jazzu, prestiżowe gremia i masową publiczność. Na festiwalu Hugh Masekela wystąpi z Nomfusi, żywiołową wokalistką z RPA.	TETA (Madagaskar), fot. Flavy Jeannin Hugh Masekela (RPA), fot. Mark Shoul Nomfusi (RPA), fot. Jon Cottam

Czwartek, 25 września
	Muzeum Historii Żydów Polskich, ul. Anielewicza 6, sala Audytorium KONFERENCJA godz. 11:00 - Jak uczynić muzykę etniczną częścią kultury popularnej? Panel prowadzi Malcolm Haynes (Glastonbury, Wielka Brytania) godz. 12:30 - Muzyka świata w tradycyjnych i nowych mediach. Panel prowadzi Lopa Kothari (BBC3, Wielka Brytania) Namiot Festiwalowy, przed PKiN godz. 19:00 KONCERTY - SOUNDS LIKE POLAND - wstęp wolny - Dagadana - Mosaic - Kapela Maliszów - Chłopcy Kontra Basia - Sutari - Hańba - Studium Instrumentów Etnicznych Podczas tego koncertu nastąpi uroczyste wręczenie WIRTU@LNYCH GĘŚLI - nagrody, którą zdobył zespół Chłopcy kontra Basia za swą debiutancką płytę "OJ TAK!".

Piątek, 26 września
	Namiot Festiwalowy, przed PKiN godz. 19:00 [SU:M] (Korea Południowa) Grupa 숨[su:m] została utworzona w 2007 roku przez dwie artystki grające koreańską muzykę tradycyjną. Cel, który sobie stawiają, jest ambitny: rozpocząć nową erę koreańskiej muzyki tradycyjnej, która, poprzez odnoszenie się w muzyce do uczuć i obserwacji nowoczesnego życia, rzuciłaby światło na współczesność. W jednym z wywiadów Jiha Park przyznaje: Lubię tradycyjną muzykę koreańską ale kiedy ją gram, czuję się trochę dziwnie, bo nie żyję w tamtych czasach, dawno temu. Żyję teraz, w XXI wieku, więc chcę tworzyć moją własną muzykę. W tym celu eksperymentują z melodią i rytmem, adaptują tradycyjne instrumenty do swoich potrzeb. Jiha Park gra na Piri - bambusowym oboju, na cymbałach Yanggeum oraz na imponującym Saenghwang, czyli ustnych organach piszczałkowych; z kolei Jungmin Seo posługuje się nietypową dwudziestopięciostrunową cytrą Gayageum. Ich twórczości nie ograniczają konkretne nuty, a muzyczne frazy dostosowują do swoich możliwości oddechowych. Oddech, tłumaczenie słowa [su:m] (wymawianego jako "suum"), to dla grupy słowo-klucz, środek do tworzenia muzyki. Czasem delikatne westchnienie, innym razem sapnięcie, jeszcze innym ciche wstrzymanie oddechu. Cnotą muzyki jest w ich rozumieniu jej umiar. Nie próbują nadmiernie wypełnić swojego grania, ograniczają ilość instrumentów i osób w zespole, same w całości komponują i wykonują swoje utwory. Podkreśla to kunszt ich muzycznego warsztatu i sprawia, że ich muzyka jest czysta i wyrafinowana. Zespół został bardzo entuzjastycznie przyjęty na festiwalu WOMEX 2013 w Cardiff. MAHMOUD AHMED (Etiopia) Jeden z najważniejszych głosów złotej ery muzyki etiopskiej w latach '60 i '70 i najbardziej znany i ceniony piosenkarz współczesnej Etiopii. Król abisyńskiego soulu zaczął śpiewać już jako dziecko w tętniącej życiem targowej dzielnicy Addis Abeby, Mercato. Choć zmuszony był zmagać się z trudami codzienności i od najmłodszych lat pracował jako czyścibut, Mahmoud nie pozostawał obojętny na twórczość legendarnych, lokalnych artystów. Musiało jednak minąć sporo czasu nim mógł porzucić pracę czysto zarobkową i w pełni oddać się artystycznemu powołaniu. W końcu, w latach 60. dostał się do Zespołu Cesarskiej Gwardii Przybocznej i jako wokalista występował z tym składem przez kolejne 11 lat. Na początku lat '70 artysta zaczął również współpracować z innymi zespołami a także nagrał swój pierwszy singiel w wytwórni Amha Records. Stopniowo zyskiwał sobie status jednej z najjaśniejszych gwiazd etiopskiego groove'u i abisyńskiego soulu, stając w jednym rzędzie z takimi artystami jak Alemayehu Eshete, Getachew Kassa, Hirut Bekele, Bezunesh Bekele, Girma Beyene, Ayalew Mesfin. W latach 1980–1981, wraz z zespołem Wallias Band, Mahmoud odbył trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych, podbijając serca coraz liczniejszej etiopskiej diaspory. Wdarł się przebojem na międzynarodową scenę muzyczną, kiedy w 1986 roku belgijska wytwórnia Crammed Discs wydała płytę z jego wybranymi piosenkami z lat 1975 i 1978, zatytułowaną *Erè Mèla Mèla. Było to wówczas pierwsze, wydane w Europie nagranie współczesnej muzyki etiopskiej i zaowocowało błyskawicznym pojawieniem się tejże muzyki na tworzącej się właśnie scenie world music. W 1999 roku Anais Prosaic, zagorzała promotorka muzyki Mahmouda, opisywała krążek jako melancholijny blues, przeszywająco minimalistyczna atmosfera country, dźwięczny, taneczny urban jazz, rozdzierający serce, będący jakby poza tonacją śpiew croonersów: bogata i poruszająca mieszanka brzmień, w której znajdziemy też elementy afro-beatu, latino-swingu i wschodniej arabeski. Utwory Mahmouda pojawiły się również w wydanej w Paryżu prestiżowej kolekcji muzyki etiopskiej Ethiopiques*.	[SU:M] (Korea Południowa) Mahmoud Ahmed (Etiopia)

Sobota, 27 września
	Namiot Festiwalowy, przed PKiN godz. 19:00 ZÉ LUÍS (Republika Zielonego Przylądka) Zé Luís to niedawno odkryty skarb Wysp Zielonego Przylądka. Choć niezwykle popularny w ojczyźnie, serca zagranicznej publiczności podbija dopiero od paru lat. Ten sześćdziesięcioletni artysta swoim ciepłym, melancholijnym głosem kreuje na scenie prawdziwą magię. Urodził się jako José Luís w miejscowości Praia w 1953 roku. Podobnie jak jego rodaczka Cesária Évora, najbardziej komfortowo czuje się w mornie, jednym z najbardziej charakterystycznych gatunków muzycznych Republiki Zielonego Przylądka. Dla tego artysty jest to najdoskonalszy sposób romantycznej ekspresji Wysp; łączy w sobie smutek, melancholię i zmysłowość, jest zakorzeniona w duszy i tożsamości jego krajan. Po powrocie do ojczyzny po długiej emigracji w 1969 roku, José Luís w sposób naturalny odnalazł się w muzycznym światku stolicy, przyjmując pseudonim Zé Luis. Jego śpiew stał się rozpoznawalny i powszechnie lubiany. Zapraszano go do udziału w serenadach, zabawach, konkursach muzycznych i imprezach kulturalnych, a on zachwycał publiczność swoim melodyjnym, czarującym talentem wokalnym i nieograniczonym repertuarem, interpretując utwory największych współczesnych kompozytorów, jak i zapomniane pieśni, które z radością przywracał do życia. Przy tym wszystkim prowadził proste życie, pracując jako cieśla. Muzyka zawsze była jego wielką pasją, odgrywała istotną rolę w jego życiu, ale wykonywał ją jedynie dla własnej przyjemności. Śpiewał amatorsko, z fantazją, jak gdyby było to jedynie jego hobby. Jednak dziś, w wieku, w jakim wielu rozważa przejście na artystyczną emeryturę, Zé Luís postanowił podzielić się sztuką, którą dotąd zachowywał jedynie dla niewielkiej społeczności swojego rodzinnego miasta, z całym światem. Moc, jaka tkwi w jego głosie, zasługuje na to, by usłyszała ją więcej niż garstka osób, jaka do tej pory stanowiła jego publiczność. Pierwszy album Zé Luísa, Serenata, ukazał się w lutym 2013 nakładem Lusafrica Records. BARBATUQUES (Brazylia) Grupa, założona przez Fernando Barbę w 1996 roku, której instrumenty stanowią ich własne ciała, to ewenement na skalę światową. Ich występy to wynik zainteresowań, pasji i wieloletnich badań założyciela zespołu nad zjawiskiem perkusji ciała. Dokonania Barbatuques można usłyszeć na ścieżce dźwiękowej najnowszej animowanej produkcji filmowej RIO 2. W roku 2013 ich twórczość stała się rozpoznawalna również w Polsce za sprawą utworu Baiana wykorzystanego w reklamie telewizyjnej firmy Netia. Od roku 1988 Fernando rozwijał ten rodzaj sztuki, początkowo dla czystej zabawy, a potem już w ramach badań naukowych. W 1991 roku, kiedy przyjęto go na kurs muzyki popularnej w ramach UNICAMPu, pogłębiał swoją wiedzę na temat rytmu pod okiem muzyka i profesora José Eduardo Gramani. Dwa lata później wspólnie z André Hosoi i Marcosem Azambują założył w São Paulo szkołę muzyczną Auê Núcleo de Ensino Musical. Od 1995 roku Fernando daje regularne lekcje perkusji ciała w Auê. Odkąd usłyszał o pracy muzyka i badacza muzyki ciała, Stênio Mendesa artyści rozpoczęli muzyczną i pedagogiczną wymianę, a Stênio stał się jego stałym współpracownikiem. W 2001 roku grupa wystąpiła podczas ceremonii wręczenia nagrody Itaú UNICEF w Credicard Hall, wraz z około dwustu dziećmi objętymi opieką różnych organizacji pozarządowych w São Paulo. Był to owoc warsztatów zorganizowanych przez Barbatuques wspólnie z tymi instytucjami. Pod koniec roku zespół wziął udział w koncercie Human Rights in Beggars' Banquet (Bankiet na rzecz Praw Człowieka dla Żebraków), zorganizowanym w Teatrze Miejsckim w São Paulo przy wsparciu ONZ. W roku 2003 na największych targach przemysłu muzycznego - MIDEM Barbatuques zostali okrzyknięci przez publiczność i media największym wydarzeniem przemysłu fonograficznego na świecie. Rok 2008 to ich debiut w Stanach Zjednoczonych, który nastąpił zaraz po fantastycznym lecie w Europie, gdzie brali udział w najważniejszych festiwalach, takich jak Paleo, Byblos, Nuits de Fourvières. Od tego czasu grupa nieustannie koncertuje na całym świecie, ucząc, zachwycając i zadziwiając coraz to nową publiczność. W ramach Festiwalu Skrzyżowanie Kultur członkowie zespołu poprowadzą warsztaty w kilku grupach.	Ze Luis (Republika Zielonego Przylądka), fot. Joe Wuerfel Barbatuques (Brazylia), fot. Inal Coutinho

Niedziela, 29 września
	Namiot Festiwalowy, przed PKiN godz. 19:00 RASTAK (Iran) Kolektyw Rastak wykonujący współczesny irański folk, został powołany do życia jako eksperyment muzyczny w 1997 roku. Zespół dąży do zebrania, nagrania i interpretacji tradycyjnej irańskiej muzyki ludowej i przekazania jej dziedzictwa światowej publiczności. Na chwilę obecną kolektyw tworzy dwudziestu entuzjastycznych muzyków, absolwentów najlepszych irańskich uniwersytetów, w pełni oddanych pracy badawczej nad irańską muzyką ludową. Choć artyści chętnie angażują się w wiele projektów, współpracowali ze sławami muzyki irańskiej i współtworzyli uznane ścieżki dźwiękowe do filmów dokumentalnych, ich priorytetem jest jednak próba odtworzenia i zapoznaniu świata z głębokimi korzeniami i bogatą przeszłością kultury perskiej. Iran od dawna był kolebką wielu różnorodnych plemion, którym udało się zachować i pielęgnować swoje korzenie równolegle z bogatą kulturą ich pradawnej ojczyzny. Najlepszym przykładem tej różnorodności jest szeroka gama odmian muzyki ludowej, będąca właśnie centrum artystycznych zainteresowań grupy Rastak. Jednym z wydawnictw grupy, które najobszerniej i najlepiej oddaje ich cele, jest Minimalizm w perskiej muzyce ludowej – owoc długiej pracy badawczej w terenie. Warto też wspomnieć o albumie All My Homeland People z 2010 roku – fascynującym zbiorze ballad folkowych, jak również o płycie z 2013 roku zatytułowanej sornay-e Norooz, która prezentuje brzmienie wiosny w różnych miejscach Iranu. Choć grają koncerty na całym świecie, nieprzerwanie pozyskują nowe materiały i pracują w studio nad kolejnymi nagraniami. MASCARIMIRI (Włochy) Żywiołowy, temperamentny zespół Mascarimirì pochodzi z malowniczego włoskiego regionu Apulia, gdzie przenikają się muzyczne nurty południowych Włoch. Projekt powstał dzięki inicjatywie dwóch braci pochodzenia romskiego, Claudio 'Cavallo' i Cosimo Giagnotti'ch. Mascarimirì to jeden z najbardziej znanych zespołów grających tradycyjną w regionie Apulia muzykę pizzica pizzica. Wywodzący się z Salneto w Apulii ludowy taniec pizzica salentina związany był początkowo z kultem boga Dionizosa. My znamy go przede wszystkim jako boga wina i rozpusty, ale w starożytności wierzono także, że może on wyleczyć np. z ukąszenia pająka. W rozgrzanej słońcem Apulii o ukąszenie tarantuli nie trudno – stąd wziął się rytualny taniec, pizzica tarantina, podczas którego muzycy grają, dopóki tańcząca jak opętana ofiara ukąszenia nie padnie wyczerpana, wyrzuciwszy z siebie truciznę. Ten żywiołowy taniec ma swoje odbicie w brzmieniu Mascarimirì. Twórczość grupy określana jest często jako Punk-Dub Tarantolato Salentino, połączenie tradycyjnej muzyki z eksperymentalnym brzmieniem i nowymi technikami. Muzyka Mascarimirì to podróż przez tradycję muzyczną włoskiego południa, to powrót do korzeni muzyki pizzica pizzica, przywracanie jej dawnego brzmienia ale i eksperymentowanie z nowym. Po opuszczeniu grupy przez Beppe Brancę, dołączył do niej młodziutki Alessio Amato, który do dziś jest jej motorem napędowym do miksowania elektronicznych brzmień. Prostota tamburreddhu - pochodzącego z Salento tamburynu, i innych ludowych instrumentów takich jak różnego rodzaju tamburyny i flety, przenika się tu z rockowym brzmieniem gitary elektrycznej i syntezatora. Mascarimirì eksperymentują, ale robią to świadomie i z rozmysłem: zanieczyszczonej światowymi wpływami muzyce południa przywracają harmonię i temperament. To powrót nie tylko do oryginalnych brzmień muzycznych, ale i językowych: ich teksty tworzone są w oryginalnym dialekcie regionu. Czujemy potrzebę wyrażania i komunikowania się poprzez nasz tradycyjny język – podkreśla Claudio 'Cavallo' Giagnotti. Dziś grupa z Muro Leccese ma na koncie sześć albumów studyjnych i napięty grafik koncertów, reprezentując najbardziej innowacyjne formacje nurtu Pizzica Pizzica z Salento. Współpracowali m.in. z takimi sławami jak Buena Vista Social Club czy Ludovico Einaudi.

To jest tylko fragment strony.kliknij tu aby wyświetlić całą stronę

To jest tylko fragment strony.
kliknij tu aby wyświetlić całą stronę